Pierwszy miesiąc

Trochę niepostrzeżenie (przynajmniej z naszej perspektywy) minął pierwszy miesiąc naszego wyjazdu – z Warszawy wylatywaliśmy 16 sierpnia. Pierwsze dni to ciągłe zmiany miejsc, życie dosłownie na walizkach – nie rozpakowywaliśmy się nawet w kolejnych domach. Potem, od kiedy trafiliśmy do Kuala Lumpur, wszystko się trochę uspokoiło – cały czas jesteśmy turystami, którzy mają na zobaczenie miasta kilka dni, ale przynajmniej możemy się spokojnie rozpakować ;-).

Co się wydarzyło od momentu naszego wylotu?

1. W samolotach spędziliśmy 22 godziny i 45 minut, przelatując w tym czasie ponad 15,5tys. kilometrów.
2. Kolejnych kilkanaście godzin spędziliśmy w innych środkach transportu – pociągach, kolejkach, metrach, tramwajach, promach, taksówkach, Uberach, Grabach (to taki lokalny zamiennik Ubera w Malezji i kilku innych, okolicznych krajach – tańszy, bo Uber traktowany jest jak transport wyłącznie dla zagranicznych turystów), tuk-tukach, prywatnych samochodach.
3. Łącznie z obecnym mieszkaniem w Tokio, spaliśmy w 9 różnych miejscach – pierwsza noc to hotel na lotnisku w Katarze, pozostałe to już Airbnb. Ciekawostka: nocleg w Katarze kosztował nas więcej, niż tydzień w Kuala Lumpur ;-). Zdecydowanie zawyża nam średni koszt.
4. Opublikowaliśmy kilkanaście postów, co uznajemy za niezły wyczyn – pierwsze prognozy mówiły, że po pierwszym przestanie nam się chcieć.
5. Przeżyliśmy. To też wyczyn. Tym większy, że w konsekwencji chce nam się jeszcze.
6. Zjedliśmy więcej ryżu, niż chyba przez ostatni rok. I całą masę rzeczy, co do których nie mamy pojęcia, czym były. W wielu przypadkach pewnie tak jest lepiej.
7. Dzieci żyją jedząc jedzenie raczej lokalne (tzn. ani razu nie byliśmy w McDonaldzie, choć wszędzie są…zresztą Mela i Julek niespecjalnie wiedzą, co to McD – w Polsce też nie bywamy często).
8. Przeżyliśmy pierwsze urodziny na obczyźnie – Julkowe, opisane już w poprzednim poście. Udane. Nawet bardzo. Chociaż fizycznie wykańczające (dla wszystkich).

 

A czego się w tym czasie dowiedzieliśmy?

1. Że zmieścimy się w komplecie do samochodu klasy B – Honda Fit (w Polsce nazywana jest Honda Jazz), w niej oczywiście kierowca, a do tego my, czyli: 4 osoby, 2 wielkie walizy, wózek, mała walizka oraz dwa plecaki. I daliśmy radę. Kompresja okazała się bezstratna.
2. Że zmieścimy się w składzie 4 osoby, walizka, wózek, plecaki do tuk-tuka. To było chyba większe zdziwienie niż pkt.1.
3. Że można jechać pociągiem 120km w ponad 6 godzin. I przeżyć – to dotyczy szczególnie dzieci.
4. Że każde odwiedzane przez nas miasto to jeden wielki plac budowy.
5. Że ludzie strasznie się do siebie upodobnili pod pewnymi względami. Gdy byłem w HK czy Japonii 10 lat temu, jednak czuło się różnice – ludzie inne rzeczy czytali, inne rzeczy robili, inaczej się zachowywali. A teraz? Wszędzie wszyscy robią to samo. Warszawa, Kolombo, Kuala Lumpur, HK, Tokio…nieważne. Wszyscy patrzą w ekran. Pisałem już o tym w poście o HK, ale w Tokio jest chyba gorzej. W każdym razie plakatów i znaków mówiących o tym, żeby nie patrzyć w ekran idąc/jadąc metrem, jest więcej.

 

Kolejne miesiące będą już zupełnie inne – w Japonii jesteśmy miesiąc, ale będziemy tu w 3 miejscach. Potem lecimy na 2 miesiące do Australii, ale tam też będziemy tylko w 3 miejscach. W Nowej Zelandii – miesiąc w jednym domu. Czyli średnia liczba lotów na miesiąc będzie szybko maleć. Pewnie więcej czasu będziemy spędzać w samochodach. Myślę, że w trochę większym stopniu będziemy żyć…lokalnie. Wynajmując dom na miesiąc zakładaliśmy, że uda nam się trochę wtopić w tłum, z turystów stać się bardziej mieszkańcami (tak, to będzie zdecydowanie łatwiejsze w Australii niż np. w Japonii 😉 ).

Do pierwszych krajów z naszego wyjazdu nie będziemy już pewnie w naszych postach wracać (może poza zdjęciami z HK, których jeszcze nie przygotowałem…) – chyba że jest coś, co Was interesuje. Ale musicie dać znać :-).